Voetbal is leven. Dat is mijn motto, mijn persoonlijke slagzin. Mij zie je altijd met een bal in de weer, continu oefenen en proberen beter te worden.
Al vanaf dat ik de eerste keer met de bal aan de slag ging, wist ik dat dit mijn sport ging worden. Die eerste keer was bij Halsteren. De eerste training. Nieuwe voetbalschoenen, een tenue van Feyenoord aan en alles geven. Ik vond het geweldig. 5 jaar was ik, de jongste op het veld.
Na 2 jaar mocht ik mee gaan doen bij de jongens die een jaar ouder waren. Iedere week tegenstanders die fysiek sterker waren, maar met snelheid aan de bal en de handigheid die ik ontwikkeld had door veel trainen kon ik gewoon mee. De uitdaging was leuk en doordat ik zo graag wilde winnen ging het mij prima af.
Na Halsteren kwam RBC en ook daar mocht ik met de oudere jongens mee gaan doen. Twee jaar lang tegen oudere jongens in de Hoofdklasse. Iedere week drie keer trainen, op zaterdag wedstrijd en op zondag nog extra training. Iedere keer alles geven. Als je echt wil en iets leuk vindt kun je veel meer dan je zelf denkt.
Nu komt de volgende uitdaging: SAB. Geheel in lijn met de rest van mijn “carrière”. Straks weer tegen jongens die een jaar ouder zijn. Iedere week weer die uitdaging, ik hou ervan. Ik denk dat ik hier heel goed op mijn plek zit. Veel trainen met goede trainers. Mooie tegenstanders. Een team met dezelfde instelling als ik. Ik kan niet wachten. Voorop in de strijd, met mijn motto in mijn achterhoofd: voetbal is leven.